വീക്ഷണം

കിളി ഒന്നാം മരത്തിനോടാരാഞ്ഞു:

"ഒന്നാം മരമേ, നിന്റെ പഴങ്ങൾ തിന്നു് ഞാൻ വിശപ്പടക്കിക്കോട്ടെ?"
 
ഒന്നാം മരം കെറുവിച്ചു:
 
"എന്റെ ദുരവസ്ഥക്ക് കാരണഭൂതരായവരുടെ പരമ്പരയിൽ പെട്ടവളാണ് നീ. നിനക്ക് ഞാനെന്റെ പഴം തരില്ല"
 
കിളി: "അയ്യോ, എന്റെ പൂർവ്വികർ നിന്നോടെന്തു ചെയ്തു?"
 
ഒന്നാം മരം: "എന്റെ വിത്ത് ഈ കീഴ്ക്കാംതൂക്കായ പാറയിടുക്കിൽ കൊണ്ടിട്ടതു് നിന്റെ പൂർവ്വികരാണ്. ഓരോ ദിവസവും ഞാൻ വളരുമ്പോൾ എന്റെ ചരിവ് കൂടിക്കൂടി വരുന്നു. എന്നെങ്കിലും സ്വന്തം ഭാരത്താൽ ഞാനീ പാറയിൽനിന്ന് അടർന്ന് നിലത്തുവീഴും. അതാവും എന്റെ അന്ത്യം"
 
കിളി: "ഒരുപക്ഷെ സമതലത്തിലാണ് നീ ജനിച്ചിരുന്നതെങ്കിൽ മനുഷ്യർ വന്ന് നിന്നെ വെട്ടിമാറ്റുമായിരുന്നില്ലേ?"
 
ഒന്നാംമരം: "ഒരിക്കലുമില്ല. മധുരമുള്ള പഴങ്ങൾ നൽകുന്ന എന്നെ മനുഷ്യർ ഉപദ്രവിക്കുമോ? ഇവിടിപ്പോൾ പഴങ്ങളുടെ ഭാരം പോലും എന്നിൽ ഭീതി ജനിപ്പിക്കുന്നു"
 
കിളി: "എന്നാൽ പിന്നെ സ്വയം മുരടിച്ച് വളരാതെ നിന്നുകൂടെ നിനക്ക്?"
 
ഒന്നാംമരം: "അതെങ്ങിനെ സാധിക്കും? എന്റെ വേരുകൾ താഴെ മണ്ണുവരെ എത്തിയിട്ടുണ്ടു്. സമൃദ്ധമായ വെള്ളവും വളക്കൂറുള്ള മണ്ണും. എനിക്ക് വളരാതിരിക്കാനാവുന്നില്ല"
 
കിളി: "സുഖമായി വളരാനുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യവുമുണ്ടായിട്ടും നീ നിരാശനാണോ?"
 
ഒന്നാംമരം: "ഹും! സുഖ സാഹചര്യം പോലും! നീ കരുതുന്ന സുഖസാഹചര്യങ്ങളാണെന്റെ ശാപം. ഊട്ടിവളർത്തി ഈ പ്രകൃതി എന്നെ വലുതാക്കും. ഒടുക്കം ഒരു ദിവസം ഞാൻ സ്വന്തം ഭാരത്താൽ വീണു മരിക്കും. എനിക്കതറിയാം. ആ ദിവസത്തെ ഞാൻ പേടിയോടും ദുഃഖത്തോടും കൂടി കാത്തിരിക്കുന്നു"
 
കിളി രണ്ടാം മരത്തിനോടാരാഞ്ഞു:
 
"രണ്ടാം മരമേ, നിന്റെ പഴങ്ങൾ തിന്നു് ഞാൻ വിശപ്പടക്കിക്കോട്ടെ?"
 
രണ്ടാംമരം ആഹ്ലാദപൂർവ്വം കിളിയെ സ്വാഗതം ചെയ്തു.
 
"തീർച്ചയായും! വിത്തുപാകി എന്നെ ഒരു വലിയ മരമായി വളരാൻ വിട്ടത് നിന്റെ പൂർവ്വികരാണ്. നിനക്കെപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും എന്റെ പഴങ്ങൾ തിന്നാം"
 
കിളി: "എന്റെ പൂർവ്വികർ നിന്നെ കുത്തനെയുള്ള പാറക്കൂട്ടത്തിൽ വളർത്തിയതിന് അവരോട് ദേഷ്യം തോന്നുന്നില്ലേ?"
 
രണ്ടാംമരം: "എന്തിന്? മറ്റെവിടെയെങ്കിലുമായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ മനുഷ്യർ ഇതിനോടകം എന്നെ അവന്റെ മഴുവി നിരയാക്കിയിട്ടുണ്ടാവും"
 
കിളി: "കൂടുതൽ വളർന്നു കഴിയുമ്പോൾ സ്വന്തം ഭാരത്താൽ നീ ഇനിയും ചെരിയും. അങ്ങിനെ കുറേക്കഴിയുമ്പോൾ നീ ഒടിഞ്ഞു പോകില്ലേ?"
 
രണ്ടാംമരം: " ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ വളരാൻ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നില്ല"
 
കിളി: " പക്ഷെ നിന്റെ വേരുകൾ വളക്കൂറും വെള്ളവുമുള്ള മണ്ണിലാണോടുന്നതു്. നിനക്ക് വളരാതിരിക്കാനാവില്ല"
 
രണ്ടാംമരം: "അതേ മണ്ണിലും ചുറ്റുമുള്ള പാറകളിലും ഞാനെന്റെ വേരുകൾ ഉറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്റെ വളർച്ച താങ്ങാനുള്ള ശേഷി എന്റെ വേരുകൾക്കുണ്ടു്. അവയ്ക്കറിയാം, ഞാനെത്ര വലുതാവുന്നുണ്ടെന്നു്. എന്നെ ഊട്ടിവളർത്തുന്ന ഈ പ്രകൃതി തന്നെ എന്നെ സംരക്ഷിക്കും. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്. ഇനിയൊരുപക്ഷെ നീ പറഞ്ഞമാതിരി ഞാൻ വീഴുമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ പോലും ഇപ്പോൾ അതിനെക്കുറിച്ചോർക്കാനെനിക്ക് നേരമില്ല. ആ സന്ദർഭം ഒഴിവാക്കാൻ കൂടുതൽ പരിശ്രമിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം നിന്നെപ്പോലെ എന്റെ പഴങ്ങളെ ആശ്രയിച്ച് എന്നിൽ വസിക്കുന്ന സകല ജീവജാലങ്ങളേയും തൃപ്തിപ്പെടുത്താനാണെന്റെ ശ്രമം. അതാണെന്റെ ലക്ഷ്യം"